Roy Davis Jr. op WECANDANCE: “Als dj kun je niet zonder je fans!”

Je zou het misschien niet denken als je er de verslaggeving van WECANDANCE 2016 op naslaat, maar er waren wel degelijk ook dj's op het strand van Zeebrugge, die daar beestig goeie muziek draaiden. Op dag één stond een legende uit de Chicago-house op de Kitsch Club x Magic Stage: Roy Davis Jr. We troffen hem aan net na zijn heerlijk zonnige set, zittend op een flight case op het podium terwijl de volgende dj al begonnen was. Na die welverdiende rustpauze en met de hulp van een wandelstok begeleidden we hem naar iets rustiger oorden om met hem te babbelen over zijn roots, zijn thuisstad en zijn recente strijd met multiple sclerose. 

Tekst: Elias Khan, foto's: Noémie Boone

ENGLISH VERSION

Een Surinaamse traditie stelt dat iemand zich voorstelt aan de hand van wie zijn vader en moeder zijn. Dus hoe zit dat bij jou? 

Mijn moeder Patricia is ongeveer veertien jaar geleden overleden. Zij was de muzikale kracht achter Roy Davis Jr. en mijn belangrijkste invloed. Ze speelde piano en orgel, en ze zong in de kerk. Mijn hele muzikale kant komt van haar. Mijn meer artistieke kant, tekenen en schilderen, heb ik van mijn vader. Hij is een technisch tekenaar op pensioen. Hij had jarenlang zijn eigen architectenbureau en hij heeft me geleerd om mensen juist te behandelen in de business. Hij hield me ook met m’n voeten op de grond, terwijl mijn moeder meer de dromer was. 

Je hebt een gigantisch repertoire, maar met ‘Gabriel’ heb je destijds het hoogst gescoord in de charts. Op die track en op veel andere nummers werk je samen met sessiemuzikanten en -zangers om - verbeter me als ik mis zit - meer soul in je elektronische muziek te brengen?

Klopt! 

Speel je zelf ook een instrument? 

Ik speel een beetje keyboard, drums en percussie, en ook een beetje gitaar. Waarom ik met muzikanten samenwerk, is omwille van hun talent natuurlijk. Tegenwoordig kijk ik ook eerst of ze zichzelf en de muziek wel respecteren. Veel kerels kunnen de roem gewoon niet aan, dus ik ga altijd wel na of ze de zakelijk kant van muziek produceren wel aankunnen. Steve Graber was zo iemand die heel goed georganiseerd was. Ik ben al lang bevriend met hem, en hij speelde saxofoon op onder andere ‘The Believers’. Hij brengt ook zijn eigen muziek uit, hij is echt een heel getalenteerde muzikant! Hij was degene die in de tijd dat ik veel met bands werkte de muziek uitschreef en aan de band uitdeelde. Het is belangrijk om zo iemand in je entourage te hebben die die zaakjes een beetje kan coördineren als je daar zelf niet al te goed in bent. 

Je komt uit Chicago, een heel muzikale plek. Het is niet alleen de bakermat van de house, maar ook van heel nieuwe genres als juke en drill rap. De stad komt de jongste jaren echter ook vaak in het nieuws als een van de meest gewelddadige steden in de VS. Hoe rijm je de liefde van en voor muziek en al het geweld dat ogenschijnlijk op diezelfde plaats ontstaat? 

Het is echt zo geschift, omdat al die gasten die elkaar lopen af te knallen tussen de 13 en 17 jaar oud zijn; echt jong dus. Die gastjes zitten vast in bendes. Je kan niet opgroeien in Chicago en niet in aanraking komen met bendes, en dan heb ik het ook over mezelf. Wanneer je ouder wordt en wat meer wijsheid opdoet, en je wilt lang leven, dan besef je wel dat dat niet de beste manier is om je leven te leiden. Over het algemeen zijn het geen slechte kids, maar het is zo gemakkelijk om verstrengeld te raken in het hele gang-gebeuren. Ik heb zelf twee jongere broers die ik constant in de gaten heb moeten houden om ze op het juiste pad te houden. Uiteindelijk zijn ze beide ook muzikanten geworden en zijn ze er ook uit geraakt.

Was muziek jullie redder? 

Jezus Christus was onze redder, maar muziek heeft ons - net als vele anderen uit Chicago - wel heel hard geholpen om een doel in het leven te vinden. Iets zinvols om onze dagen mee te vullen en ons van de straat te houden. Het geeft je ook een veel breder perspectief op het leven. Als je in een bende zit, dan is je hele kijk op de maatschappij zo vervuld van haat, terwijl muziek je verder doet kijken dan dat. 

Als je één opvatting die mensen over het algemeen hebben, zou kunnen veranderen of de wereld uit zou willen helpen, wat zou dat zijn? 

Mensen denken veel te snel dat ze alle antwoorden al hebben. Als wat meer mensen gewoon zouden aanvaarden dat ze niet alles perfect kunnen of alles al weten, maar zichzelf gewoon nog harder zouden pushen om de waarheid te vinden en bij te leren, dan zou de wereld een veel aangenamere plek zijn denk ik. 

Zou je iets aan je eigen leven of carrière willen veranderen? 

Op dit moment eerlijk gezegd niet. Ik ben perfect gelukkig met waar ik nu sta, en mocht ik iets aan mijn verleden willen veranderen, dan zou ik niet dezelfde persoon zijn als wie ik nu ben. En het toeval wil dat ik nu net met deze Roy vrede heb gesloten en heb leren gelukkig zijn, en niet met een andere! Ik ben dit voorjaar gediagnosticeerd met MS en dat heeft me mentaal even overhoop gehaald, want het is zoiets waarvan je nooit zou denken dat je het zelf zal overkomen. Maar het heeft me ook heel gefocust gemaakt om mijn tijd heel bewust en gelukkig in te vullen.  

Net voor de zomer schreef je een uitgebreide blogpost op je Facebookpagina waarin je je fans direct aanspreekt. Je verontschuldigde je dat je je tour zal moeten afzeggen, maar hier sta je dan! 

(lacht) Klopt, maar je moet weten dat het eigenlijk het beste is voor je gewrichten als je in beweging blijft. Die post was eigenlijk ook niet zozeer om me te verontschuldigen dat ik m’n tour afzegde. Dat was nooit het plan. Het was eerder een bedankje naar alle mensen die me doorheen die moeilijke periode hebben geholpen, zowel mentaal als met donaties en fysieke hulp. Het was gewoon een makkelijke manier om iedereen snel te kunnen bereiken. 

In mei heb je een track uitgebracht die ‘I’m Tha DJ’ heet. Er zit een stem in die best wel grappig is. “I’m tha DJ! I do what I want! Where’s my people?! I need my people!” Dat sluit aan bij wat je net zei over je fans en entourage? 

Dat klopt wel, ja. Dat was wel een rerelease van een nummer uit de jaren 90, maar er zijn verschillende nummers die ik vroeger heb gemaakt en waarvan ik er nu pas achter kom dat ik ze specifiek voor deze moeilijkere tijd in m’n leven heb gemaakt. ‘Who Can Believe In Me’ is bijvoorbeeld ook zo’n nummer dat me er al vaak bovenop heeft geholpen. 

De tekst van ‘I’m Tha DJ’ komt eerst nogal arrogant over, maar het werd me al snel duidelijk dat er iets meer achter zit. 

Zoals ik zei, ik draag mijn fans heel hoog in het vaandel, en als dj kan je natuurlijk niet zonder hen! 

Alright. Thank you so much for being here and talking to us. 

It’s been a blast! Thanks.